Şefaat Muhtevalı Manzum Bir Hikâye: Dâsitân-ı Masûmlar

İslamî motiflerle kurgulanan ve Türk İslam edebiyatı ile kültürü açısından önem arz eden manzum hikâyelerden biri bu makaleye konu edilen Dâsitân-ı Masûmlar’dır. Tespit dört nüshasında da eserin müellifi telif tarihine dair bir bilgi bulunmamaktadır. Masûmlar’da, çocuklarının şefaati sayesinde Allah tarafından affedilerek cennete vâsıl olan anne babaların hikâyesi tahkiye edilmiştir. Konusu itibarıyla aynı zamanda şefaatnâme türünün örneği olarak değerlendirdiğimiz hikâyede anlatılan konu, çeşitli kaynaklarda yer alan hadise dayanmaktadır. Tenkitli metninin 72 beyitten oluştuğu eser, kaside nazım şekliyle aruzun “mefâîlün/ mefâîlün/ mefâîlün” kalıbıyla yazılmıştır. Eser içerisinde farklı kalıplarıyla yazılan mesnevi şeklindeki beyitler de mevcuttur. Eski Anadolu Türkçesi döneminde yazıldıkları kabul Hikâye-i Deve, Güvercin, Geyik İbrahim gibi hikâyelerle dil, anlatım üslup özellikleri bakımından benzerlik bulunan Masûmlar’ın yüzyılda edildiği düşünülmektedir. Bu makale, muhtelif hadis kaynaklarında küçük yaşta ölen çocukların babalarına şefaatçi olmalarıyla alakalı hadisin incelenmesinden manzumenin tenkitli metninden oluşmaktadır. makalenin amacı, Masûmlar’ı araştırmacıların istifadesine sunarak edebiyat literatürüne katkı sağlamak hikâyenin dinî hikâyeler türü içerisindeki yerine işaret etmektir.